نوشتن برایم سخت شده...ازآنچه می ترسیدم ...
دوستی گفت:(( از عوارض نشستن پشت میزریاست است))
برای نوشتن حال بایدباشدنه قال.
می خواستم بنویسم این روزهاعجیب است همین جمله رادرسررسید 87
نوشته بودم....
انگاراین سال هاعجیب است!!!!
واکنون ....کجاست خش خش برگهای خشک و زرد...
....................................................................................................................................
...................................................................................................................................
................... .............................. ........................ ...................
.......... ............. ............. ................... ..................... .............. .................
آیا این سرآغازی است برای مریم دلباری؟ یا «دلباختگی»
سادگی غریب داستان هایی از جنوب
احمد بیگدلی:«بازمانده» كتاب بسیار كوچكی است؛ نه از اندازه، از بابت حجم. این مجموعه داستان همهاش ۶۰ صفحه است. با ۱۰ داستان كه در انتها، چهار قطعه داستان كوتاهتر هم دارد. زیر عنوان ( ) و (نقطه) این كتاب را افراز در سال ۱۳۸۸ چاپ كرده است. و حتماً در این آشفتهبازار همت كرده است تا این مجموعه داستان را از مریم دلباری را قبول كرده است.
برای تیراژ ۱۱۰۰ نسخه كه برای بعضی از آدمها با نام و نشان بعضی از ناشران، فقط
۵۰۰ نسخه چاپ میكنند.از این حرفها كه بگذریم تاریخ تولد مریم دلباری را در
«سرشناسه» ننوشتهاند. اما من صدایش را از پشت تلفن و خودش را از دور، روی
صحنه صدمین سال داستان نفت در آبادان دیدهام: آنطور كه من دیدم بیشتر از ۲۵
سالش نیست و میتواند امیدی باشد همراه با مسعود عالیمحمودی، رضایی،
حبیب باوی، آرش آذرپناه و دیگران تا روزگار داستاننویسی دهه ۴۰ را در جنوب احیا
كنند.لحن تمامی داستانهای بسیار كوتاه مریم دلباری، یادآور جنوب است. این را
بیشتر میتوان در دیالوگها دید: « آتیشی میخوام... صبور یا بیاح، كه بندازم تو تنور
تا كباب بشه.» و گاهی در واگویههایی با خویشتن:
«دَدِ، نمیدونی به چه دلخونی بزرگش كردمُم... عباسَمِ میگمها... او روزا كه
لولهكشی نبود، یه دله میگرفتُم دستُم از ایستگاه صمد یا لین سیزده احمدآباد
پیاده میزدُم. خدا میدونه چقدر سر بَمبو توی صف وامیستادُم.»یا وقتی زنی از
تنهایی خودش ( بعد از عروسی تنها پسرش) از خودش گلایه میكند:«اگر
میدانستم بعد از تمام آنها سالهای جان كندن و پسانداز كردن، اینطوری تنها
میشوم، همه بادكنكهای سوپری محله را میخریدم و برایشان بچه
میزاییدم.»فضایی را كه نویسنده خلق كرده است، علاوه بر دیالوگها و گلایهها،
جنوب بعد از انقلاب است، با ترسی كه از گلایههای مستقیم دارد: بحث برخوردن
به تریج قبا: «النگوهات سُر میخورد روی مچ دستت. همین النگوهای نامزدیات
كه خیسانده بودی توی سركه تا زن همسایه فكر كند طلات را عوض كردهای و
پولی هم سر دادهای كه اینطور برق میزند. من كه یادم نمیآید حلقه نامزدیام
را كجای كیفم گذشتهام تا هر وقت احتیاج باشد زود پیداش كنم و به اولین
طلافروشی بفروشم. انگشتهات میلرزد روی نام طلاكوب نویسنده، خانم »
بیشتر از بقیه، این داستان «الو و خاكستر» است كه اصیلتر مینماید. قصه تلخ
ننه عباس ماهیفروش و از دست دادن تنها امیدش در سینما ركس آبادان. وقت
تماشای «همین عسكها كه میندازن رو پرده...» و هم، تلخ تر است. اگرچه
داستان بازمانده تنها شرح غصه تنهایی یك زن نیست، تكنیكیتر هم هست
و به نظر میآید مریم دلباری كوشیده است از روایت ساده تا حدی بگریزد و
فرمبخشی داستانش را كه به آن غنا میبخشد، فراموش نكند مثل داستان
دیگر این مجموعه: «حلقه تاریك چاه» كه ظاهراً به ۴ جشنواره فرستاده شده
و رتبه آورده، باید اینطور بهرهبردن از یك داستان زنگ خطری برای نویسنده باشد
تا برای هر جشنواره یك داستان متفاوت بفرستد.»مجموعه داستان كوتاه بازمانده،
سوای عیبهای ریزی كه دارد: « انگشتهام زبر شده... نه مثل آنموقع كه نرمِ
نرم بود» یا استفاده نالازم در بسیاری جاها از كلمه خانم در داستان
«با من میمانی خانم؟»، سادگی غریب آنهاست كه به آنها تشخص با معنایی
بخشیده است. درست از نوع داستانهای بیاتفاق.آیا این سرآغازی است برای
مریم دلباری؟ یا «دلباختگی»، مانع از آن میشود كه به این مجموعه بهعنوان
سرآغاز نگاه كند به گمانم باید بیشتر پای خواندنهای بسیار بنشیند و دود چراغ
بیشتری بخورد.http://farheekhtegan.ir/content/view/13127/40
هوالحی
دلتنگی های شبانه 1
چه کسی خواهددانست برمن چه می گذرد؟
جز اوکه همیشه حی است .
تنها اوست که تجلی صفات
"هو" ست و جانشین حاضروناظر
استاد م
حی...
آن زمان که پنجه های مرگ قلبم رادربرمی گیرد نفس تو "هو"
رادروجودم" حی " می کند.
حی ...
آنگاه که غم جانم را می کاهد تنها نوید دیدارتووگرمی نفس تو
مرابه فرداپیوند می دهد چه خوش است این یگانه دلخوشی من!
حی...
اکنون میان اندوه شب های پاییز،عریانی درختان رابه
نظاره نشسته ام درختانی که درستایش" هو" ازهمه
پیشی گرفته اند .هرچه داشته اندبه بادسپرده اندوبا
استخوان باقی مانده تن ،دیده به آسمان دوخته اند
ومن گوشت آویزان تن رابه گرمی تخت !
دراین اندوه تورابه یادمی آورم که مرا می نگری.
حی ...
آنگاه که درسیرخوش خواب شامگاهی غلت می زنم
تو نفس خودرابرمن می دمی تا درحرارت این شعله
بیآرامم.می دانم که هرگز حتی لحظه ای اینچنین در
لذت خواب غرق نشدی. چراکه همیشه حی هستی
تامراازموت رهاکنی واین همه رابه عشق هونثارم
می کنی.
ازاین قدرت درهراس وازاین قرب شرمگینم!
حی...
چگونه است که دستها، سرانگشت هاوحتی
ناخن هایت همچون دیگران است ولی شبیه
هیچ کس نیستی!
این "هیچ" را با من درمیان بگذارکه سخت از"همه"
دلتنگم!
چگونه است که پرنده کوچکم بی زحمت دانه ای
دردام توگرفتارشده ...
چرا؟چگونه؟
این پرسش عقل وعاقلان است اززنی شوریده حال
ودیوانه !!
حی...
پرده بردارورخ بنما تاعقل رسواشود ودل ویرانه!!
حی...
درالتهاب تو می سوزم! اگرچه صدای این واژگان درهیچ
است ومی دانم هنوزدر"ه " این هیچ درمانده ام.
امامی دانی ودانستم روزی فراخواهد رسیدکه این
سوز،عالمی را بسوزاند.آنگاه که آخرین دم راازتو
بستانم ودیگربازدم ندهم.
حی ...
ای غوث غواصان دراقیانوس هو...
مرادریاب وبه دریا برسان.آمال من ساحل نیست ...
تشنه ام ...فقط همین!
کوزه رابشکن ...سخت است ازاین تنگنای تاریک نوشیدن !
سخت است دراین گلوی خشک قطره قطره چکاندن ...کوزه
رابشکن وسیرابم کن حتی اگرراه نفسم مسدودشود!
حی...
خماروغمباردرمیخانه تو به نمازمی ایستم !دست دراز
می کنم ...جرعه ای دیگر...حتی اگردررکوع اول ازپادرآیم
وغرق سجاده شوم!
حی...
چه گفتم ؟هرچه گفتم خطابود؟!
نه کوزه ،نه جرعه ،نه دریا،نه هیچ،نه هست ...نخواهم
خواستی تا تو نخواهی ...آه بازهم خواستم !!
15/9/89
آبادان
نگاهی به داستان حلقه تاریک چاه
" باز مانده " (1) از ده داستان کوتاه باز مانده است که هر کدام زاویه ی دید ی خاص و
موضوعی ویژه دارند . هرده داستان مخاطب را با وقایعی روبرو می سازند که در نوع
خود جذاب ، گویا ، صمیمی و در خور اندیشیدن اند . نمی دانم قرار گرفتن داستان " حلقه
ی تاریک چاه " به عنوان نخستین داستان مجموعه باعث شد یا رتبه های ثبت شده بر
پیشانی آن و یا خود داستان که آن را کامل ترین داستان مجموعه بنامم. البته این
رتبه ها در سر آغاز بعضی داستان های کتاب آدم را یاد درجه های ارتشی ها می اندازد .
به ویژه باز نشستگان لشکری که نشانه های کسب شده در طول عمر کاری خودرا
برسینه و شانه ها می گذاشتند و می گذارند و با آن ها به قول امروزی ها فیس می دهند .
اما مریم دلباری چه نیازی به این رتبه ها دارد ؟ به قول سعدی : " هنر در نفس خود
دولت است "(2) . داستان های کوتاه دلباری آنقدر ذهن مخاطب را درگیر می کند که
دیگر نیازی به آوردن عوامل غیر متنی احساس نمی شود . به ویژه در مورد داستان "
حلقه ی تاریک چاه " اساسا نیازی به درجه ها و نشان ها وجود ندارد . این داستان رمز
گونه گویی کابوسی را تصویر می کند که ممکن است در خواب زندگی واقعی هر انسانی
اتفاق بیفتد . تر جیع بند داستان این عبارت است : " گناه از این جزیره دور باد . " (3)
ومن تا آخرین کلمه ی داستان با خودم کلنجار می رفتم که منظور از گناه چیست ؟ و مگر
پاکان جزیره چه نکرده اند که این گونه لایق سلام خدا شده اند . " زن ها کل زدند و
مردها صلوات همیشگی را فرستادند : سلام خدا بر پاکان جزیره " (4) اصلا چرا
جزیره ؟ مگرچه اتفاقی می خواهد بیفتد که نویسنده ما را میهمان جزیره ای می کند
که مردمانش رسمی عجیب دارند ؟
در این داستان نویسنده میان حلقه و چاه ارتیاط خاصی برقرار کرده است .
او در توصیف حلقه می نویسد : " گرد بود و شیار شیار .گشاد هم بود ." (5) "
حلقه زرد بود اما به دستم نمی آمد اصلا . نوبود ، دست نرفته ، نه مثل حلقه ی
ننه عبد که چرک بسته بود به شیارهاش ." (6)حتی زمانی که عبد حلقه ی دومی را
نشان می دهد همین ویژگی ها را دارد : " ننه عبد دستش کرد ، زردوبراق ،
چرک نداشت . " (7) نویسنده درباره ی چاه می نویسد : " ولی اینجا گرد است و
شیار شیار ، گودوعمیق ." (8) محور اصلی داستان همین موضوع است " چاه " .
چاهی که به شکل حلقه است .فرقی نمی کند چه در دست باشد و چه در زمین و تو
در آن باشی . به هر حال هرکدام به نوعی انسان را به قول الیاس وفادار می کنند .
" قسم به خدای زمین و پاکان جزیره،تا آخر عمر وفادار بمانم . " (9) همین
وفاداری تا آخر عمر برای زلیخا مسئله است . همان گونه که برای ننه عبد با
آن حلقه ی چرک بسته اش مسئله بود . اما دراین جزیره وفای به عهد ظاهرا
یک طرفه است . یعنی فقط زنها باید به حلقه وفادار بمانند و مردان نه . چنانچه
الیاس می گوید : " به جهنم . آن دست شط تا دلت بخواد زن ریخته با
حلقه و... بی حلقه ....." (10) شاید راز حرف نزدن زلیخا در مراسم عقد
در همین مسئله نهفته باشد . " آخ " او نیز از رنجی است که می برد . واحد
شمارش چاه حلقه است . از طرف دیگر میان چاه و قبر رابطه ی ویژه ای
شکل گرفته است . " قبر ننه ام باریک بود و تنگ . ولی اینجا ، گرد است
و شیار شیار ، گود وعمیق . قبر ننه ام این جور ترسناک نبود . " (11 )
داستان به شیوه ی اول شخص و از زبان زلیخا روایت می شود .
زلیخایی که حلقه ی خود را خودآگاه گم کرده است وحالا اهالی جزیره به دستور
آقا ی خود ، زن را درون چاه می اندازند و بر سر او سنگ و کلوخ می زنند .
یکی از موتیف ها یا تصاویر اصلی این داستان کوتاه دایره است .
مفهوم دایره در ظاهر داستان با تکرار واژه ی حلقه القا می شود. در طول این
داستان 118 سطری 28 بار واژه ی حلقه تکرار شده است و تنها در یک جا
در غیر معنای اصلی خود آمده است : " جمعیت حلقه زده بود دور عبد و آقا .
" (12) مفهوم دایره با کارکرد های متفاوتی که پیدا می کند مخاطب را خود آگاه
یا نا خود آگاه به سمت قسمتی می برد که در ادبیات ما عموما به شکل دایره
تصویر شده است : " در دایره ی قسمت ما نقطه ی پرگاریم . " (13) و
یا " جام می و خون دل هریک به کسی دادند/در دایره ی قسمت اوضاع چنین باشد
" ( 14 ) مثلا از دهان گشاد دوربین می نویسد(15) ویا از لگن مسی (16)
که هر دو دایره شکل اند . همچنین سنگی که زلیخا در چاه در دست می گیرد
" گرد است . شبیه حلقه ." (17) چاه نیز گرد است (18) ودر نهایت سیبی که
ننه عبد برای زلیخا می آورد نیز گرد است . " چیزی افتاد پایین ، گرد است ،
ولی سنگ نیست . بوی سیب دارد . گاز زدم . مزه ی کلوخ ندارد .
..سیب ...سیب..." ( 19) علاوه بر تمام این ها دوموضوع دیگر نیز وجود دارد
که در درون خود مفهوم دایره را تکرار می کنند . یکی مفهوم جزیره است
ودیگری تکرار جمله ی " گناه از این جزیره دور باد " که چون قافیه ای
در طول داستان باضرباهنگی نه چندان منظم تکرار می شود . تکرار این دعا
خود موید این مطلب است که در این جزیره گناه وجود دارد و آن قدر نزدیک است
که جز با دعا نمی توان آن را دور کرد . این عبارت پس از 22 سطر آورده می شود و
در قسمت دوم نیز پس از 22 سطر می آید . سپس بعد از 12 سطر ودر انتها پس از
21 سطر تکرار می شود . عدد 2 در تمام این ها وجود دارد . شاید از رابطه ای
حکایت دارد که محوریت آن دو نفر است . مردو زن . مردو زنی که دغدغه ی
همیشه ی اسطوره وتاریخ است . مردوزنی که زندگی می آفرینند .
لذت می برند و در یک کلام زندگی می کنند . اما در جزیره ی این داستان زندگی
زنان با مردانی که اغلب نیستند داستانی دیگر گون دارد . از همین روست
که در پایان داستان اگرچه زلیخا در انتظار مردی است که دلش بسوزد ،
" مردی که نترسد و بازوهاش قوی باشد و طناب بیاندازد پایین و بکشدش
بالا و بایستد جلو همه ی اهالی . " (20) اما آنکه برای او سیب می آوردو طناب ،
مرد نیست بلکه زن است . زنی که خود همه درد است . " طناب را بگیر تا بکشم
بالا ، دختر . صدارا شناختم ، ننه عبد است انگار . " (21)
پی نوشت ها :
1- دلباری ، مریم ،بازمانده ، انتشارات افراز ، چاپ اول ، 1388.
2- سعدی شیرازی ، گلستان ،تصحیح و توضیح : غلامحسین یوسفی ، تهران ،انتشارات خوارزمی ،چاپ دوم ، اسفند1369، صفحه 154،سطر15.
3- بازمانده ، صفحه ی 6،سطر12و نیز صص 7و8و9.
4- // ، ص 6 ، س 8 .
5- // ، ص5 ، س 7 .
6- // ، ص 6 ، س 15 .
7- // ، ص 9 ،س 7.
8- // ، ص 10 ، س 15.
9- // ، ص 6 ، س 1 .
10-// ، ص 8، س 6.
11-//، ص 10،س 15 .
12- حافظ شیرازی ،قزوینی –غنی ، با مجموعه ی تعلیقات علامه قزوینی ،به اهتمام ع جربزه دار ، تهران ،انتشارات اساطیر ، چاپ دوم ، بهار 1368، ص 371، غزل 493،بیت 9.
13- همان ، ص182،غزل 161،بیت5 .
14- بازمانده ، ص 5 ،س 6 .
15 - // ،ص 5 ،س 9.
16 -// ، ص 6 ، س 14 .
17- // ، ص10 ، س 15 .
18-//،ص10،س18 .
19-// ، ص 11 ، س2.
20-//،ص10،س18 .
21-//،ص 11،س 4 .
| 18 ارديبهشت 1389 - 18:16 | |
|
شيوا مقانلو :خيلي اوقات در ميان داستانهاي نويسندگان شهرستاني به داستانهاي جذاب يا فكورانهاي برميخوريم كه شايد در مقايسه با برخي كتابهاي جنجالي نويسندگان ساكن تهران، جاي حرف و نقد بيشتري داشته باشند. اما پيشاپيش پيدا است كه دوري از مركز و قرار گرفتن در حاشيه – چه مرز جغرافيايي و چه مرز فرهنگي - ميتواند فرصتهاي بعضي از اين نويسندهها را بسوزاند. دور بودن از مركز، حكم شمشيري دو لب دارد: هم ميتواند نويسنده را از جنجالهاي بيخود و حواشي لوس حاكم بر برخي فضاهاي ادبي تهران دور كند تا او صرفا روي نوشتن متمركز باشد و هم ميتواند نويسنده را از تعامل لازم با جريانها و افراد ثانوي دور كند و تا مدتي فقط در يك فضاي بسته شخصي بچرخاند. بنابراين چاپ مجموعه داستان يك خانم نويسنده جنوبي فينفسه امر مغتنمي است، به ويژه آنكه خود داستانها نيز ارزش خواندن و تامل داشته باشند. «بازمانده» از 10 داستان كوتاه تشكيل شده كه بوي جنوب در همهشان حس ميشود. هيچ يك از قصهها حجم چنداني ندارند و زبان پالوده و منضبطي بر اكثر آنها حاكم است. گاهي يك روايت منفرد از دو يا چند ديدگاه، يا چند راوي، به بيان آمده تا توازني در جهان فرضي داستان ايجاد كند. به علاوه، جهانبيني زنانه يا زننگري در كل كتاب به چشم ميخورد كه سعي ميكند ضمن رعايت انصاف، جهان پيرامونش را از نگاه راوي يا كاراكتر مونثاش تحليل كند: زني كه تنها مانده، عاشق بوده، مادر شده، فداكاري كرده، دچار روزمرهگي است، داغ ديده و دوباره شروع كرده است. «بازمانده» اين نويد را ميدهد كه آخرين اثر نويسندهاش نباشد.روزنامه فرهیختگان
|
جلسه نقدوبررسی مجموعه داستان بازمانده درکانون ادبیات ایران
برگزارمی شود.
سوم خرداد ماه دویست وهفتادوهشتمین جلسه نقد کتاب درسالن
اجتماعات کانون ادبیات برگزارمی گردد.
ازهمه دوستان وعلاقمندان جهت حضوردعوت می شود.
نشانی:
تهران خیابان مفتح جنوبی روبروی ورزشگاه شیرودی
خیابان اردلان شماره ۲۵ سالن اجتماعات کانون ادبیات ایران
فراخوان مسابقه اینترنتی داستان کوتاه قلم مفرغی
*موضوع: آزاد
*تمامی فارسی زبانان می توانند در این مسابقه شرکت کنند.
*محدودیت سنی برای شرکت کنندگان وجود ندارد.
*هر نویسنده می تواند با حداکثر ۲ داستان در مسابقه شرکت کند.
*داستان ها باید در محیط ورد ۲۰۰۳ به یکی از دو ایمیل زیر ارسال شود.
*۲۰ اثر برگزیده به عنوان داستان های سال در قالب یک مجموعه داستان چاپ خواهد شد.
*دیپلم افتخار،تندیس جشنواره و جوایز ویژه ای به آثار برتر اهدا خواهد شد.
*ارسال نام و نام خانوادگی و شماره تماس نویسنده همراه آثار الزامیست.
مهلت ارسال آثار 1389/3/15
مجموعه داستانم باعنوان بازمانده بهمن ماه چاپ شد.
ده داستان کوتاه و۶۵ صفحه
امروزکه فرصت پیداکردم تااین پست رابگذارم در هتل سپاهان
اصفهان برای حضوردرجایزه ادبی هستم .
داستان بازمانده رتبه تقدیری راکسب کرده است .
http://91.98.144.5/MainKhouzestan/NewsView.aspx?ID=News-76151
http://209.85.229.132/search?q=cache:tiEzsoOv350J:www.afrazbook.com/tabId-1-a-214-mb-240.aspx+%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8+%D9%85%D8%AC%D9%85%D9%88%D8%B9%D9%87+%D8%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86+%D8%A8%D8%A7%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%AF%D9%87+%D9%85%D8%B1%DB%8C%D9%85+%D8%AF%D9%84%D8%A8%D8%A7%D8%B1%DB%8C&cd=3&hl=en&ct=clnk
اندوه جنوبی بردلمان نشست آنگاه که صورتک های تسلیم درخزه ایستادند.
اوست نشسته درنظربرچه کسی نظرکند برقلم کلام آن شاه جهان سفرکند
تهران بلوارفردوسی شهرزیباشهرک برق منزل محمدایوبی باچندتن از
داستان نویسان خوزستان به خانه اش رفتیم .نسرین ایوبی همسرش
چای وکیک آوردوخوردیم .من داستان کوتاهی ازواقعه سینمارکس
خواندم .ایوبی ساعت هادرباره ادبیات جنوب سخن گفت .ازآن موقع به
بعدهربار که تهران می رفتیم به بهانه ای دورمیزی ایوبی درخانه صمیمی
اش جمع می شدیم وازشعروداستان جنوب وکارهای مرکزنشینان
می شنیدیم .داستان هم می خواندیم وایوبی با سخت گیری وسواس
درباره داستان ها حرف می زد.انتظارداشت موی لای درز داستان
نرود.تاکیدمی کردهرشب یک داستان خوب خارجی وایرانی بخوانیم بعد
بخوابیم .دوباره برمی گشت به جنوب وبزرگانش ومحمود وخاکساروتقوایی
و...
صبح روز شنبه ۱۹دی ماه صدایی غمگین ولرزان ازگوشی موبایل توی
گوشم پیچید: ممدرفت ...
بیاییدخانه مان ...بیاییدخانه هنرمندان وباپیکرممدخداحافظی کنید...خودش
خواست...التماس کردبه خداگفت مراببرخسته شدم ...
به همراه فردین کوراوندومسعودعالی محمودی واحسان اسکندری
ازاهواز به خانه هنرمندان درتهران رفتیم .پیکرنحیف وخسته محمدایوبی
راتابهشت زهرا همراهی کردیم .
شهرک برق مجتمع بهارستان ماندوخانه ای که دیوارهایش ازقفسه ی
کتاب است وصندلی های خالی ...
یادش گرامی
هی هیچ کس
این کلمات رابی ویرایش وبی واسطه ازصفحه کلیدتانمایش دراختیارتومی گذارم واین نهایت
صداقت سرانگشتان من است ولحظاتی اززندگی ام :
آبستن ام.
امشب متوجه شدم!
آزمایش ندادم.نیازی نبود.ازتجربه بارداری های قبلی بایدزودترازاین
می فهمیدم .دراین چندشب گذشته پاییزی بدجوری گیج بودم .به زمین
وزمان گیرمی دادم .نه اینکه کسی رابرنجانم یاقصدآزار!
نه...اصلا...یاحداقل سعی کردم اینطورنباشد.
امابه خودم سخت می گرفتم .آن هم باپرسش های بی پاسخ.
مریم توازاین زندگی چی می خای؟
چی نداری؟
برای چی اینقدرجون می کنی ؟
می خای چی کارکنی ؟خوب به فرض ازفلانی که می دانی آدم متفاوتی
است ودوستش هم داری حمایت کردی !وظیفه انجام شد...بعدچی؟!
این همه سرشلوغی وکار برای همینه؟نکنه داری ازیک چیزی فرار
می کنی؟چقدرباخودت صادقی؟اصلازندگی ونفس کشیدن چه تفاوتی
داره؟هردوبه چه دردی می خوره؟!
داشتم داغون می شدم .ازصبح تاشب سرکله زدن باآدم هایی که
حتی یک کلمه ازگفته هایم رادرک نمی کنندوشب کلنجاررفتن بااین
پرسش ها.
امشب فهمیدم همه ی اینها ویارناشی ازآبستنم بود.من آبستن قصه ای
تازه ام وبایددرانتظارزایمان این شبهای پرتلاطم پاییزی رابگذرانم .تولد
زیباترین هدیه الهی است که رنجش رابه جان می خرم .
هی هیچ کس تادلتنگی دوباره بدرود.
![](http://<a href="http://server6.theimagehosting.com/image.php?img=2ui969v[1].jpg" target="_blank"><img src="http://images6.theimagehosting.com/2ui969v[1].th.jpg" border="0" title="The Image Hosting" /></a>)
نوشته ای بداهه ازسردلتنگی
برای حبیب من
هی هیچ کس
این روزها...این روزهای خمارپاییزی ،آن گاه که زوزه ی باد،تن درخت راعریان می کندو
برگهایش راباسنگفرش خیابان درمیان می گذارد سفرآغازمی شود.
میان این سطورتنگ وکوچه های پیچ درپیچ عریانی وجودم راباتودرمیان می گذارم .
هی هیچ کس
دراین راه ناپیداومقصدناپدیدمراهمسفرباش.زیراهماره قصدمهم است نه مقصد.
هی هیچ کس
پاییزمراهمسفرباش.
پاییزفصل عشق است .فصل نوستالوپی روزهای عاشقی وجوانی.تولد،آفریدن و
پوست انداختن التهاب یک عشق قدیمی ازابتداتااکنون.
هی هیچ کس
دراین لحظات که پاییزتاج زرین پادشاهی برسرمی گذارد،ارمغان تازه ای ندارد.
دیگرنیست آوازآشنایی ...تک چراغ پیدایی ...امیدمسافری!تومراهمسفرباش.
هی هیچ کس
میان خش خش برگ هاوتنهایی اندوهناک مسافردلتنگی شبانه ام راباتودرمیان می گذارم:
هرگزازعشق نهراسیدم ...نگریختم...نرمیدم...نگسستم...
چراکه عشق تنهابهانه ی ماندن است.
هی هیچ کس
عشق رابپذیر ...بی پروا...خموش وخرامان.
چهل وهشتمین روزپاییز
دلتنگی هایم راباتودرمیان می گذارم :
پاییز
در یک اتاق متحرک باچهارچرخ ودوصندلی موازی،
صندلی من ...صندلی تو
کوچه ای تنگ ومقصدناپدید...نه راه پس ونه راه پیش
مهربانی تو
دوستی من
و...
تو و یک صندلی خالی ....به جای من. خاطره ودیگرهیچ !
بادکنک یادگاری
برای دلتنگی های دانیال
هو...
همه رفته اند.من مانده ام وخانه ی به این بزرگی ویک بادکنک یادگاری .بادکنک های دیگرترکیده اند.کاغذهای رنگی توی دلشان پخش شده روی زمین .کاغذ های کوچک سفید،قرمز،آبی ،سبزو..
مهتاب دخترهمسایه مان گفته بود:((بادکنک ها27 تابودند.آن ها رابه صورت زوج آویزان کردم .این یکی تنها ماند.علی آقاآن راپرکردوگذاشت کنار.تاکید کردبهعدازمراسم بدهم به شماتابرای یادگاری نگه دارید))
صدایش می لرزید.همین که حرفش تمام شد،پاتندکردورفت.
علی عادت داشت ازهرچیزی یییادگاری بردارد .کمدش ارشیوی ازوسایل مختلف بودکه هرکدام خاطره ای راتداعی می کرد.ولی من معمولا آشغال وخرت وپرت های اضافه نگه نمیدارم. مگرارزش ریالی داشته باشد یا بدانم روزی بکارآید.
تا میتوانستم از وسایل اضافه علی هم میریختم بیرون. هرچند وقتی دنبالش میگشت وپداش نمیکرد کلی غر میزد وقتی کوچک بود دائم بهانه ی بادکنک میگرفت.منهو کاندوم های که ازدرمانگاه شبکه بهداشت میگرفتم با د میکردم و میدادم دستش. حرسم میگرفت پول بدهم جای چیزی که فقط چند دقیقه بیشتر عمرنمی کند و به راحتی میترکد و پولمان میشد باد هوا.
اگر میدانستم بعد از تمام آن ساتهای جان کندن و پس انداز کردن اینطوری تنها میشوم همه باد کنکهای سوپری محله را میخریدم و برایشان بچه میزاییدم
سر بادکنک رادر دهانم میگذارم . تکه کاغذهای داخلش خش خش میکنند . نفس هایم را میدهم توی شکمش . خودم هم نمیدانم چرا دارم باد کنک باد میکنم ؟ خنده ام میگیرد . سر بادکنک از دهانم می افتد . قسمتی از بادش سوت زنان خارج میشود. صداپش مثل دختران تو جوانیست که امشب وسط تالار میرقصیدندمادرهایشان انگار فقط دختر خودشان را میدیدند خوشحال خوشحال و ذوق زده کل میزدند. دخترها هم در جواب سوت میکشیدند. هرکس شادی میکرد فقط به خاطر خودش بود.
بادکنک را توی دهانم میگذارم و فوت میکنم.
صدای ممتد خنده کودکانه پیچید. هیچ کس توجه نکرد. همه مشغول شادی بودند. رفتم طرف گوشی مبایلم جواب دادم. علی گفت بعداز تالار می آییم خانه شما بعد میرویم خانه خودمان.
بغض گلویم را گرفته سر بادکنک از دهانم سر میخرد قسمتی از بادش جیغ زنان و ناله کنان خارج
میشود. اشکهایم را پاک میکنم سر بادکنک را میگیرم تا بغیه ی باد نرود دوباره فوت کنم.
علی از خانه مستقیم آمد طرف من. افتاد روی دستم لبهایش لغزید روی پوست دستهام. این اواخر هروقت میخاستم ببوسمش میگفت ریشهایم را نزده ام زبر است اذیت میشوی....))
زنش خم شد تا حرکت او را تکرار کند دستم را کشیدم و صورتش را بوسیدم بیزار از زنها که تمام زندگیشان تقلید و تکرار است. بوی عطر تند و کرم پودرش آزارم میداد.
علی وقتی در بغلم میخوابید تا برایش شعر بخوانم می پرسید ( چرا بوی پوست تو با خانم معلم
فرق دارد .
چند با ر وقت ء زنگ خانه صورتش را بوسیدم بو خوبی میداد مثل عطر))
گفتم ((کرم من وازلین است برای خشکی پوست اما کرم خانم معلم تو فرق دارد))
بعدها که بزرگتر شد یک بار گفته بود ((زنها بوی خوش و عجیبی دارند اما بوی تو با همه فرق میکند ))
خودم را بو میکشم. خنده ام میگیرد باد کنک سوت میکشد. سریع گردنش را میگیریم.
علی دنباله ی لباس عروس را از پشت گرفت دستش را دور کمر زنش حلقه زد مادر عروس کل کشید شرمنده شدم وظیفه من بود بغضم را میان صدای گلویم خوردم و کل کشیدم.شب عروسی ام مادرخدابیامرزم حتی لباس مجلسی تن نکرد.آرام نشسته بودگوشه ای.می گفت: ((اگراین طورنکنم مردم حرف می زنندکه ازخدامی خواست دخترش شوهرکند...ازدستش سیربودند...مادرعروس بایدناراحت باشدچون دخترمی دهد...شادی برای مادرداماداست که دخترمی برد))
من که می دانستم مادرم ازهمه خوشحال تربودچون همیشه می ترسیدروی دستش بمانیم .بااین که بدقیافه هم نبودیم.
خواستم قیافه بگیرم جلوی مادرزنش وگفتم :((علی جان خودت خواستی هدیه ات راتوی تالاراعلام
نکنم من هم هیچی نگفتم ...گذاشتم توی جیب کت مشکی ات ...هزینه ی خریدخانه ...این خانه استیجاری راتحویل بده ...ترسیدم خانه ای بخرم که پسندتان نباشد...غافلگیرشدی؟؟))
چشم های مادرزنش گشادشد.زنش طوری خندید که دندان آخرش پیداشد.
اماعلی خونسردوبی اعتنا سرش را تکان داد: ((ممنون... صبح دیدمش ))
همیشه ناسپاس بودآن موقع هم که دوشیفت اداره می ماندم همیشه ازتنها بودن درخانه شکایت
می کرد.هیچ وقت درک نکردکه همه ی این ها برای خودش بوده ...
می خواستم نداشتن پدرش را حس نکند... می خواستم آینده اش تامین باشد... مستاجری
نکشد... بچه ها که این چیزها را نمی فهمند... تمام پس اندازآن روزهای سخت همین بود.
بادکنک پرپر می کند. انگار گردنش سوراخ بوده وکمی ازهواراخارج کرده .ازپایین گردن باد می کنم .
علی وزنش اززیر قآن ردشدند.عروس دست علی را کشید وبه طرف ماشین برد.کاسه آب راریختم
پشت پایشان . توی سینی چنگ زدم ونقل پاشیدم روی سرشان .
علی ازپنجره ماشین سرش رابیرون آوردوگفت : ((مواظب بادکنکی که گذاشتم باش...
بگذاریادگاری بماند...یادگار کودکی وتنهایی و...))
دستش رادرهواچرخاند.زنش هم ازپنجره کناری دستش را بیرون آوردودرهواتکان داد.
ماشین حرکت کرد.بادکنک های آویزان وچرخان به طرف ما می آمدند اماپایشان به ماشین
چسبیده بودوبا آن می رفت . ماشین به سرعت دورشد.حتی رنگ روشن بادکنک ها هم
درتاریکی شب محوشدند.
(( مبارک باشند...ان شاا... به پای هم پیرشوند...)) مهمان ها می گفتند ومی رفتند.
درتمام این سال ها هیچ کس نگفت (( تو به پای چه کسی پیر می شوی ؟ ))
همه می گفتند : ((مادر همین است ... باید از همه چیز خودش بگذرد وبچه رابزرگ کند...اگر مرد
بود نمی توانست بی زن سر کند... ولی زن می تواند... علی مردش می شود !))
ازاین تنهایی عجیب می ترسم .بغضم می ترکد.بادکنک جیغ می کشد.لاغر می شو د.گلویش رابا
سر انگشت می گیرم واشک می ریزم .خبری ازخش خش کاغذهای علی یا کاست موسیقی نیست .حتی دردوران دانشجویی هم پیش نیامد شبی بیرون از خانه بماند.فقط چند روزآموزش
سربازی درخانه نبود،بعدهم تک فرزندی معاف شد. آن شب ها می رفتم خانه ی مادر خدابیامرزم .
کمتر نبودش را حس می کردم ولی حالا ....
وقتی صدایش می کردم ((نفسم )) می گفت : (( نفس تو پول است ... همه ش کار می کنی تا
پول در بیاوری فکرتنهایی من نیستی !))
بعدها که بزرگتر شد بهانه می کرد((جلوی هم کلاسی هام این طور صدام نکن ...
خجالت می کشم ))
حتی نمی گذاشت صورتش راببوسم .جمعه ها که برایش قورمه سبزی می پختم می گفت :
(( کاش هرروز خانه بودی تا ازاین غذاهابپزی ))
حالا آن زن بدقیافه علی راهرشب در آغوش می گیردومی بوسد. برایش قورمه سبزی می پزد
وحسابی جمع وجورش می کند.
سربادکنک رابین لب هام می گذارم ویک نفس باد می کنم .
علی وزنش درقاب روبه رو دست انداخته اند گردن هم .خوب که نگاه می کنم خیلی هم زشت نیست .آرایش که می کند بهترمی شود.خداراشکر،پسرم لذت ببردودوستش داشته باشد ،
بس است.
پدرعلی درقاب دیگری لبخندمی زند.کاش بعدازاوفکری به حال خودم می کردم...جوان بودم وآن همه
خواستگار...شایدتاحالاچندتابچه داشتم که مشغول بزرگ کردنشان می شدم وپدرشان خرج خانه
رامی دادتامجبورنباشم همیشه تنهایشان بگذارم .
ازنگاه پدرعلی درقاب خجالت می کشم .سرم راپایین می اندازم ومحکم ترتوی شکم بادکنک فوت
می کنم .ناگهان صدای عجیبی می آید.نه شبیه سوت است ونه جیغ یا ناله!
سربادکنک ازدهانم دررفته است .تکه های کاغذپخش شده وتن بادکنک تکه تکه .
کاغذهادراز وباریک هستند.یک شکل ویک رنگ .نزدیک می شوم .یکی راازروی کاناپه برمی دارم .
شکل استوانه ای کوچک شده راباز می کنم .چک پول است . همه راجمع می کنم ازروی چراغ خواب
،سینی آب وقرآن ، کتابخانه ،سطل آشغال ،گلدان و...
روی همه ی چک پول ها نوشته بود((پسروعروس عزیزم پیوندتان مبارک))
صدای ممتد خنده ی کودکانه توی خانه می پیچید.اطرافم رامی گردم.پیدایش می کنم .
شماره علی روی صفحه است. کلیدپاسخ رافشارمی دهم .
- الو... مامان ...خوبی؟ تنها بودی نگرانت شدم ...الووو
سلیقه
دیشب بین چندنامه اداری پیدایش کردم .کنارامضای پایانی نوشته ام :زمستان ۸۲
- این کفش چطوره ؟
زن گفته بودومنتظرچواب ایستاده بودکنارقفسه ی کتاب ها.
مردگفت :((نمی ارزه ...جنسش خوب نیست..))
برچسب روی کقش رانگاه کردند.
فروشنده دستی به سبیلش کشید:((تخفیف داره شماپسندکنید))
مردازفروشگاه بیرون رفت.زن هم به دنبالش.به فروشگاه دیگر رفتند.زن به ردیف کفش ها
نگاه کرد.مردگفت:((جالب نیستند..))
فروشنده جلو آمد((چه شماره ای می خواستید؟))
بوی عطرش پیچید.روژ لب صورتی اش کش دارشد.
مردکفش راازقفسه برداشت ((این خوش فرم ...رنگش هم قشنگه ..می خای دوجفت
برداری؟قرمزومشکی ..))
سرش راچرخاند.زن ازدرفروشگاه بیرون رفت .
من ...تو ...او
-طلوع خورشيد ساعت 6بامداد.بنابرمصوبه جديد،شروع كارساعت 7صبح
مي باشد....
مجري مي گويد وبازآقابه عادت هرشب ساعتش راازگوشه ي تخت
مي آورد وباصداي مجري تنظيم مي كند.هي دستش مي لرزد .كوك
را مي چرخاندومي چرخاند. عقربه كوچك وقرمز بايك حركت دوراني ،
بالاخره روي 6 مي ايستد.همه چراغ هاراخاموش مي كنم ومي گويم:
((قرارنيست ساعت 6 بيدارباشي ...تمام شد...چندباربگويم..
آقاتمام شد. ))
((همين كه سپيده بزند ،تلفن مي زنم ودخترهام رانهاردعوت مي كنم
هرچندهنوزحقوق ندادند...دورمان شلوغ باشد بهتراست.))
دراز مي كشم روي تخت .نورتلوزيون مي پاشدتوي چشمهام ،انگارفلفل
باشد،مي سوزدومي خارد. درد مي پيچد توي كمرم .دست زيربالشت
مي برم وحكم كاغذي راصاف مي كنم.
دخترم مي گفت: ((هروقت بي قراري كردبدهيد دستش تايادش
بيايد...))
به پهلو مي خوابم وپشت مي كنم به آقاوتلوزيون.
رومي كنم به توكه ازوسط مستطيل دست انداخته ای گردن او.
صداي قيژ تخت باصداي مجري درهم می شود.
خواب پرپرمي زند توي چشمهام . تنهاچيزي كه مي تواندآرامم كنداين است كه
بلندشوم وقاب راازروي ميز توالت بردارم وپرت كنم .باصداي شكستن قاب شايد
مجري خفه خون بگيرد. معمولا باصداي شكستن چيزي ساكت مي شويم .
مثل ديشب كه هي غرزدم ((خرجي نداريم پس اين حقوق چي شد؟))
آقا گفت: ((هنوزآخرماه نشده ...تلوزيون هم چيزي براي ما اعلام نكرده ...
موقع ش كه شد...))
-بازگفتي تلوزيون ....يعني منتظربمانيم تا...
مي خواستم دوباره غربزنم . ليوان چاي راپرت كردوكوبيد به ديوارروبه رو.
لكه ي قهوه اي چاي پخش شد روي سفيدي گچ ديوار. لكه ي قهوه اي خشك
شد.حالا شبيه گربه اي شده كه موي تنش سيخ شده باشد. فكركردم الان
است فلاسك چاي رابردارد وبكوبد. بدون فلاسك هم كه نمي توانم چاي دم كرده
راگرم نگه دارم تاعلاج سردرد لعنتي م باشد.
گفتم: ((باشد...باشد...اصلاهيچي ... هروقت اعلام كردند))
فلاسك راپايين آورد.شيشه اتاق نشكست .نيازي هم به جاروكردن نبود.
باكمي رب گوجه وبرنج هم مي شد نهارفرداراپخت .باهمه ي اين ها بازهم دلم
مي خواهدقاب رابشكنم . حتي اگرتامدت ها گرفتارجمع كردن شيشه خرده ها
ازلابه لاي پرزهاي قالي باشم .
تو هنوزنگاهم مي كني .شقيقه ات راچسبانده اي به شقيقه او.
گفتي : ((دست هايمان راقلاب كنيم آقا؟))
اوگفت: ((راستي چرابه من مي گويي آقا؟ هنوزجوابم راندادي خانم؟))
دستهايتان گره خورد.
تو مي خندي ولي زيرچشمهات چين نيفتاده . گيس هاي بافته ات راانداخته اي
دوطرف پستان ها. گردنبندنامزدي ات افتاده بين شان . شايد يك روز قبل بودكه
مي خواست بياندازدگردنت.هرچه كردنتوانست قزن زنجير راقفل كند. اولين باربود
كه دست مردي پوست گردنت رالمس مي كرد . نمي دانم قزن رااوبست یاتو...
اوهم مي خندد. موهايش راانداخته يك طرف پيشاني . سيگاري بين لبهاش
نيست .چشمهاش برق مي زند.انگارآروزهاي زيادي دارد. سبيل هاي كوتاه
وسياهش كش دار شده،بااينكه عكاس نگفته بود((لطفالبخندبزنيد)) توخنديده بودي .
اوهم همينطور.
دستم حكم كاغذي رالمس مي كند.
برمي گردم .صداي قيژ تخت بلند مي شود.
آقاهنوزخيره مانده به تلوزيون .نيم رخش به من وتوست . امانگاهمان نمي كند.
سينه اش خس خس مي كند. ابروهايش رادرهم كشيده ،پيشاني اش پرشده از
خط هاي درهم . تكان نمي خورد. فقط گاهي دست مي كشد به فرق خالي
سرش ياسبيل هاي جوگندمي .حلقه هاي دود سيگارپخش مي شود اطراف
تلوزيون . گربه ي قهوه اي روي ديوارنگاهم مي كند. چشمهاش توي تاريكي
برق مي زند.موبه تنم بلند مي شود. پرزهاي سيخ شده اش تنم رامی لرزاند.
-كتم را اتوزدي خانم ؟ديروزرئيسمان غرزد....
مي دانم ديروز يعني سال هاپيش . دست مي برم طرف كاغذ زير بالشتم.
مي خواهم بگيرم جلوش تادوباره بخواند.مي دانم بي فايده است .هيچ
نمي گويم .فقط نگاه مي كنم به جوراب هاي تاشده اي كه گذاشته بالاي سرش .
كتش روي رخت آويز است . ولي عصايش را نگذاشته كنارشان .گمان مي كند
مي تواند بدون عصاراه برود.
برمي گردم .صداي قيژ تخت بلند مي شود.
توازگربه نترسيدي .چون هنوزمي خندي .او هم پشت شيشه مستطيل
بي تفاوت نشسته ولي دستش نمي لرزد.عكاس گفته بود:
((تكان نخوريد))
پلك هام روي هم مي افتند .همه جاسياه شده است .
قاب رابرمي دارم ومي كوبم به صفحه تلوزيون .شيشه هاي ريز شده مي پاشد
روي تن گربه قهوه اي . تخت پر مي شودازشيشه هاي ريز.
من وآقا روي شيشه ها چمباته مي زنيم .
گربه مي گويد: ((ميو ... ميو...))
من وتو مي گوييم : ((ميو...ميو...))
توازقاب بيرون مي پري ومي روي توي تنم . ديگرزانوها وكمرم درد نمي كند .
اوهم باصداي بلند مي خنددودست هايم را مي گيردوبهت زده نگاهم مي كند .
سرم رابو مي كشد وميان انبوه موهايم مي گويد:
((ميو ...ميو...))
نورتلوزيون مي پاشدتوي چشمهام .سعي مي كنم پلك هاي سنگينم رابازنگه
دارم .
برمي گردم .صداي قيژ تخت مي آيد.
ازلاي پلك هاي نيمه بازنگاهش مي كنم . آقابه مجري خيره شده وبادقت گوش
مي دهد.من دستش را مي كشم. كنترل تلوزيون ازدستش مي افتدگوشه تخت .
نورتلوزيون قطع مي شود .
- لباسهام راآماده كردي ؟ جوراب هام را؟ فردابايدساعت 7 سركارباشم ... تلوزيون ....
لبم رابرلبش مي گذارم ودود سيگاررا مي بلعم .دست هايم راقلاب مي كنم
دورگردنش . روي گوش هايش رابابازوهايم مي گيرم تاصدايي نشنود.
دكترگفته بود: ((بايد مدارا كنيد ...به مرور فراموش مي كند ... سي سال
تكراركرده ، كم نيست ... به مرور شرايط جديد را مي پذيرد ))
آقا فقط نگاهم مي كند . سرش را مي گذارم روي سينه اي شل شده ام .
مي دانم آرام مي شود . چشمهايش را مي بندد. احساس خوبي دارم .
تنم گرم شده . دست هايش نمي لرزد . انگشتهاشمي لغزد روي پوست گردنم .
سالهاست جاي خالي گردنبند رالمس كرده ولي هيچ وقت سئوالي نپرسيده .
دستش سر مي خورد . ناگهان ساعت زنگ مي زند .تنش ميان دست هايم
مي لرزد. از من جدا مي شود ودنبال كنترل تلوزيون مي گردد. لنگ لنگان به
طرف كليد برق مي رود. چراغ راروشن مي كند.
- لباسهام ... لباسهام كجاست؟ ديرم شده ...
اززيربالشت حكم كاغذي بازنشستگي اش رابيرون مي آورم وپرت مي كنم
جلويش. اعتنايي نمي كند و مي گويد: ((امروز هم بي صبحانه بروم ؟ كتم رااتو
زدي؟))
صداي زنگ ساعت قطع نمي شود.
برمي گردم .صداي قيژ تخت مي آيد .
توهنوز پشت شيشه ي مستطيل نشسته اي خندان ودست درگردن او .
انگارهيچ نمي بيني !
خسته شدم . ديگر نه به اين پهلو مي خوابم كه آقاراببينم وتلوزيون را .
نه به آن پهلو كه تورا .اين طور تخت هم كمتر قيژ قيژ مي كند .
روي كمر مي خوابم .درد مي پيچدتوي تنم . گربه چنگ مي زند روي ديوار.
عقربه ساعت روي 6 ايستاده است .
هی هیچ کس!
نشسته ام جلوی صفحه نمایش رایانه ی خانگی ام.
بی آنکه سربلندکنم وانتقال کلمه راببینم ازلمس دکمه های صفحه کلید
باسرانگشت تا صفحه نمایش !
بدون ویرایش... سانسور...احتیاط و...
می نویسم ومی نویسم تاتوبخوانی ودرعریانی این لحظه های عجیب
شریک شوی.
هی هیچ کس !
هرکلمه بخشی اززندگی من است که بی محابا وصمیمانه باتودر
میانش می گذارم .
هی هیچ کس به میان آمدنت مبارک باد.
حالا می خواهم بگویم :هی هیچ کس ............هیچ !هیچ !
نویسنده ثریادراغما هم رفت
همین دوماه پیش بودکه دنبالش می گشتم . جزلیست نویسندگان نفت
بود.بازنشسته نفت وناصربزرگمهرعزیزگفته بودحاضراست برای برگزاری
مراسم بزرگداشت اودربرنامه بعدی کمکم کندو...
همایش سراسری داستان نفت برگزارشدوبسیاری ازنویسندگان نفت
آمدند.ولی او نتوانست بیاید.
دیروزخبررفتنش راشنیدم .اسماعیل فصیح مثل همه ی بزرگان رفت
وماندگارشد.
ثریادراغما راهرگزازیادنمی بریم .
حجله ي تاريك
- غلط كردم . پشيمانم. مراپاك كن وبه خويش واگردان!-
آخ نفسم بند آمد.به گمانم آب توي گوشم رفته ،مهم نيست .بايدتاپايين گردن سرم را توي آب مي كردم . دماغم مي سوزد.خداي جزيره كندتاشش بارديگردوام بياورم .
شيخ گفت : ((وقتي مي گويي بايدحرفهات برودتوي آب وحباب هاي آب بيايدبالاتانجاست جانت ازبين برودهمين طوركه مي گويي آب برودتوي حلق وبيني وگوش وچشم بعدبرودتوي شكم وريه هات وبرگردد بيرون .آن موقع انگارازرحم مادربيرون آمدي ازهمه ي معاصي پاك مي شوي ))
زن آقام مي گويد:آب معجزه مي كند.ملائك آب حرفهايت راهمه جاي شط پخش مي كنند.بعد آب مي رودتوي لوله كشي خانه هاوتمام اهالي جزيره مي خورند وآرام مي شوند.ديگرپشت سرت حرف نمي زنند ))
خداي جزيره كند آقام هم بخوردوساكت شود.حتما مي شود.بايدبه معجزه ملائك آب اعتقاد داشته باشم وگرنه اثرنمي كند.
- غلط كردم .پشيمانم .مراپاك كن وبه خويش واگردان!
گلويم مي سوزد.آب دماغم چسبيده كف دهانم .شوراست .موهايم شوره زده .ازبس آب خوردم وپس دادم شكم درد گرفتم .هرچه فكرمي كنم خيلي هم پشيمان نيستم .اصلا كاري نكردم كه ... خوب دست خودم نبوده ...پيش آمد.فقط مي خواهم حرف وحديث ها بخوابد.آقام توي خانه راهم بدهدوشوهر خوبي پيداكندومرا به خانه ي بخت بفرستد.براي مردم غذابپزم وسبزي وماهي مقوي به خوردش بدهم تاكمرش سفت شود وبچه درست كنيم .پسرهايي كه كمك دستش باشند ودختري هم مونس خودم .
وقتي تورسفيد انداختند روي صورتم خيال كردم همه چيز تمام شد.
مادرداماد گفت : ((دختره ي همه جايي ))
زن آقام اشكش سرازير شد ((موبراش مادري كردم ...جايي نفرستادمش كه...))
راست مي گفت .همه جانمي رفتم .فقط براي چيدن خرمابه نخل ها مي رفتم .نه اينكه خداي ناكرده ،زبانم لال كسي مجبورم كرده باشد.البته كه زن آقام بدش نمي امد بروم وخرما هاي چيده رازنبيل كنم تا آقام توي بازار سر پوشيده بفروشد.ولي براي دل خودم مي رفتم .
مي خواستم عباس راببينم .اسمش عجيب وغريب بود.يادنمي گرفتم .صداش مي كردم عباس.
شيخ به زن آقام گفته بودماعباس موحنايي نداريم .يقين پسرشاه پريان ديده عجب سعادتي دارد))
- غلط كردم . پشيمانم. مراپاك كن وبه خويش واگردان !
آه ...اه... دهانم سرد شده ... جان ازدست وپايم بريده ...
وقتي وارد حجله شدم همين طوردست وپايم سست شده بود.صداي
ضرب تيمپوقطع نمي شد.مردهاكمرهمديگرراگرفته بودندوشانه هايشان مي لرزيد.مردسياهي كه درني انبان مي دميدفريادكشيد((آي داماد زوددربيا... تابرگردي يك نفس مي زنم ))
وجمعيت گفت :((ماشاالله))
مادرداماد خنديد((همه ي اين دمبل وديمبل ها ازديروز تاحالا براي همين يك ساعت بود...))
ازپشت خانه هاي كوچك وبه هم چسبيده تورسفيدهمه چيزراتارمي ديدم. دامادكمرم راگرفت وبه طرف اتاق برد.
زنها گفتند:((لي لي لي لي لي ))وروي سرم نقل پاشيدند.شمع ها دوطرف آيينه روشن بودند.آيينه بالاي تشك سفيددونفره بود.انگارعباس بين شمع ها ايستاده بود.اتاق خالي شد.من بودم وداماد.
چهارخانه هاي سفيدازجلوي چشمم برداشته شد.دست داماد سرخوردروي صورتم.نگاش كردم .عباس نبود.موهاش سياه بودوچشمهاش ميشي .انگشتهاش پهن و كوتاه بود.قبلا هم زيادديده بودمش . هيچ شباهتي به عباس نداشت . فقط سرخوردن دستش روي گونه هام...
-غلط كردم . پشيمانم. مراپاك كن وبه خويش واگردان !
شيخ گفته بود: ((اين هاپسران شاه پريان هستندمالكان اين جزيره... بايد سهم شان راببرند))
عباس گفت: ((من دوست داشت توازمن.نبايد خشك خشك.فقط بوس))
نمي توانستم ((نه)) بگويم .بعدها كه بزرگترشدم اززن آقام ((نه))هاي زيادي يادگرفتم .وقتي آقام باچشم وابرو اشاره مي كرد به اتاق خواب درجوابش مي گفت : ((نه))چون شب قبل هم آقام براي خريدن سينه ريز طلاگفته بود((نه)).
وقتي داماد آمدتادكمه پيراهنم راباز كند خواستم بگويم نه ولي يادحرف آقام افتادم(( زن هيچ وقت به مردش نه نمي گويدمعصيت دارد.))
تازه تنم گرم شده بود.داماد عرق پيشاني اش راخشك كرد.چشمهاش مثل ملخ بيرون جسته بود.دراتاق رامحكم كوبيد. چندشاخه گلي كه خواهرش روي درچسبانده بود افتاد وپرپرشد. باهيكلش چهارچوب درراپركرد.گردن كشيد.دهانش رابازكرداماچيزي نگفت .دراتاق نيمه باز ماند .صداي كل وصلوات بلند شد.تندتندبه طرف مادرش رفت.سرش رانزديك گوشش برد.دستهاش بالا وپايين مي شد.صداي ني انبان قطع شد.
مادرش چنگ زدبه گونه((ووي روم سياه...پسرموعرضه داره دامادبشه ولي وقتي اودخترنيست چي كاركنه؟))
پاكت شيريني ازدست پدردامادافتاد.وزيرانش دوطرف اوراگرفتندوپچ پچ كردند.داماددستشان راپس زد((ولم كنيد... همه كاري كردم... مي خاين به موياد بديد؟ مگه اولين بارم بود؟
موبلدم ... ولي اي دخترنيست))
ريسه هاي آويزان درحياط خاموش شدند.مادردامادبه حجله آمدوروي تشك سفيدنشست.خودم راتوي آيينه مي ديدم .موهام شلخته بود.لب هام سفيدوماتيك پخش شده بودروي چانه و دماغم . گردنم كبودبود.شمع هاهنوزروشن بودند.مادردامادفوتشان كرد.خيره نگاهم كرد((دختري كه مادربالاي سرش نباشدازاين بهترنمي شود...خدارحمتش كند خوب شدكه نيست...))
كاغذهاي سبزآويزان راتارمي ديدم .
- غلط كردم . پشيمانم. مراپاك كن وبه خويش واگردان !
زنبيل ازدستم افتاد.نخلهاي سبزراتارديدم .عباس دستم راگرفت .دستش سرخوردروي
گونه هام .انگشت هاش كشيده وسفيدبود.چشمهاي سبزش
راانداخت توي چشمهام .نفس هاش گرم بود .دردداشتم.كمكم كردتاآرام شدم. كلماتي
رابريده بريده مي گفت.زبان ماراخوب نمي دانست .((آشگتم ...حالي شدي چي گفت؟نفهميدچي كرد))
زن آقام مي گفت : ((روي هرزخمي دواي قرمزبريزي وپارچه تميزبگذاري ومحكم گره اش بدهي زود خوب مي شود.جاي زخم خوب مي شودولي جاي حرف خوب نمي شود))
عباس رفت طرف لنج كوچكي كه بين نخل ها پنهانش كرده بودند.هيچ كس جايش رانمي دانست .بعضي ازاهالي مي گفتند اينها دزدنفت هستندشيخ هم با آنها شريك شده...
من كاري به اين حرفها نداشتم به عباس انس گرفته بودم ولي ديگرنديدمش.ناگهان لنج وپسران شاه پريان ازجزيره غيب شدند.
- غلط كردم . پشيمانم. مراپاك كن وبه خويش واگردان !
به آب خوردن وپس دادن عادت كردم .گمان نمي كردم اينطوربرايم آسان شود.آب زلال وشفاف است طوري كه دلم مي خواهدخودم راميان موج ريزش رهاكنم تاهرجابخوادببرم .
زن آقام شانه ام راتكان داد((بلندشوبرويم توپاكي...هركسي سعادت ندارد تصرف پسرشاه پريان شود...اينها حسودي مي كنند)) تشك راتاكردم .هواگرگ وميش بود.چادرسياه سركردم.چشمم اقتادبه كمدجهزيه ام وجعبه هاي چيده شده ي بالايش.ظرفهايي كه نتوانستم حتي يكبارسزسفره ام بگذارم.
زن آقام دستم را كشيد.قابلمه هاي بزرگ هنوزروي اجاق هاي خاموش بودند.وشيريني هاكف حياط له شده .
نمي خواستم بروم .سرم رابرگرداندم .دامادراديدم روي چهارچوب اتاق حجله نشسته، دست زيرچانه زده ونگاهم مي كرد.انگارمي خواست صدايم كند.مادرش باعجله جلويش ايستاد.پيراهنش راپهن گرفت جوري كه مرانبيندوگفت: ((اي همه خرج كه كرديم به جهنم ...فرداببريدش دكترشايدحامله هم باشد))
اين هفتمين باراست .بايد دوام بياورم . خداي جزيره كند آب شط همه چيز رادرست كند .دلم نمي خواهدازاينجابروم .كاش مي شدمثل ماهي توي
شط زندگي كنم. مي خواهم خودم رابه آب بسپارم .به موج .به چاله هايش .
آه...آآآخ خ خ ...
- مراباخودببروبازنگردان...
پايان